ბედნიერება

ხანდახან მგონია, რომ ბედნიერებას საკუთარი ხელებით ვძერწავ,

მერე საგულდაგულოდ ვფუთავ და ასეთი ფორმით ვაჩვენებ

                                                                                          გამვლელთ,

რომელთაც ისე აინტერესებთ სხვისი ცხოვრება,

                                                                 რომ საკუთარს ადვილად ივიწყებენ...

ვხვდები, დღის ბოლოს დაღლილ - დაქანცული

                                         რატომ ვჯდები საჩრდილობლად

                                                                          იმ ხის ქვეშ...

რატომ მეშინია მზის სხივების და რატომ მაწუხებს

ადამიანთა სევდა,

მაგრამ არ ვამხელ...

ჩემში დამალულ ევასაც არ ვუმხელ ხშირად.

რადგან ვიცი, ჩემი ცხოვრება მე არ მეკუთვნის

მხოლოდ და მხოლოდ,

იმდენი თვალი ინაწილებს

ხანდახან მას, რომ მეშინია,

მე მხოლოდ სიცარიელე არ დამრჩეს მისგან...

მეშინია, ამიტომაც საკუთარი ხელით ისევ ვძერწავ

ბედნიერებას,

რომელიც დღეს თუ არა, ხვალ ისევ დასჭირდებათ

სხვებს...

P.S - მიხარია,

მე ვცოცხლობ თქვენთვის!

                                                                                  ქეთევან ილურიძე

სცხვენია ევას

მოდის დაღლილი მამრი, სახლის ზღურბლზე ჯდება,

ნაჯაფი ხელები უწყვია მუხლებზე და დაღლილი თვალებით

უყურებს ვაშლის ხეს...

(ის ყვავის!)

ვაშლის ხე ყვავის; სადაცაა კვირტებიდან ნაყოფი დაიბადება,

სიმწიფესაც შეიპარებს და მოსაწყვეტად დაუძახებს ადამს...

(სჭირდებათ შვილებს!)

შვილები იზრდებიან, ადამი კი ვერ იხსენებს ედემს,

სამაგიეროდ, ახსოვს, რომ „მიწაა და მიწად იქცევა“, მანამდე

კი უნდა იჯაფოს...

(ესაა ცხოვრება!)

ცხოვრება გრძელდება. ვაშლის ხე ნაყოფით ივსება,

ადამი გულგრილად შესცქერის, ქალი ოთახის ყურეს მიჰყუდებია,

უყურებს ქმრის ტვირთსავე მხრებს და გრძნობს სინანულს... ევას ნამდვილად სცხვენია მასში. ცდილობს, ქმარს ტვირთი შეუმსუბუქოს...(ედემი უკვე დაკარგულია)

                                                                              ქეთევან ილურიძე

ისევ თქვენ - შვილებივით რომ მიყვარხართ

(ეს ლექსი თქვენ დამაწერინეთ -თამარმა, ორმა მარიმ, ვასომ, ორმა ნიკამ, სამმა გიომ, ორმა დიტომ, ორმა ავთომ, ზურამ, ლექსომ....)

წლები წლებად რჩება,

                  ჟამი - ჟამად,

წუთები გარბიან და ვხვდები,

მე თქვენთან ვისწავლე

   წარსულში სიარული,

მებმევა თქვენთან ერთად

                           ფრთებიც...

წლები უცებ ქრება,

        ზარი ირეკება,

ცხოვრება ლამაზდება თქვენით,

მე თქვენთან ვისწავლე

      დევების დამარცხება,

თქვენი წარმატებით

               ვთვრები...

მე თქვენთან ვისწავლე

      პატარას სულის განცდა,

როცა მოგონილთან ვრჩებით,

მე თქვენთან ვისწავლე

       ღიმილით მოსმენა,

როცა გაკვეთილებს ყვებით...

წლები წლებად რჩება,

                  ჟამი - ჟამად,

ჩვენ ერთად დავწერეთ

                              მითი,

თქვენი ნაწერები ჩემთვის

                          ძვირფასია,

წერეთ, გამახარეთ მისით...

ფიქრი ფიქრია და

     ფიქრი - ღიმილია,

ხანდახან საჭიროა ცრემლიც,

როცა დაძინების დიდი

                       ქარაფისკენ

იგი ნის გარეშე მიდის.

*

მე თქვენთან ვისწავლე სიყვარული

სხვისი გაჩენილი შვილის,

თქვენი ტკივილის გულთან მიტანა და

ღამითაც თქვენზე ფიქრი.

მე თქვენთან ვისწავლე,

თქვენით ვარ ამაყი,

არ გვინდა ამაზე ფიცი...

ჩემგან რა ისწავლეთ,

ან რა განიცადეთ

ჩუმად ვარ, პასუხს დრო იტყვის...

                                                                                        ქეთევან ილურიძე

მე და შენ

    შენ შეძელი , საკუთარ თავში მე მეპოვა,...აი, ისეთი, ლაღი, უდარდელი, გახსნილი, უშუალო. შენ შეძელი, ცხოვრება შემყვარებოდა - ბედნიერი, წინააღმდეგობებით სავსე, საოცრად სწრაფი.

   შენ შეძელი, ლურჯი ცის სიღრმეში საოცრად მოკამკამე ვარსკვლავის ციაგი დამენახა, გამომერჩია და მერე მასზე ბევრი მეფიქრა.

   შენ ლაჟვარდოვანი დღე გამითენე, ღამის წყვდიადის შიში დამაძლევინე, ლექსი დამაწერინე და სხვისი ფიქრების კითხვა მასწავლე.

    შენ სიყვარულის ძალა დამანახე _ აი, ისეთი, ძლიერი, სულის დამანგრეველი. სიძულვილის საშიში ფერი შემაძულე, პატიების უნარით სული ამიმაღლე, შურისძიება განმარიდე. გრძნობა გრძნობად მიქციე, წუხილი - წუხილად, სიხარული _ სიხარულად... წელიწადის ყველა დრო გაზაფხულად.

შენ უსაძღვრო ხარ და უკიდეგანო.

მე მე ვარ და შენით ვარ მე...

ვინ ხარ შენ?

იქნებ დედა ხარ ( ჩემი სიცოცხლის დასაწყისი)

იქნებ მამა ხარ ( ცრემლიანი მონატრება)

იქნებ და ხარ ( ჩემი სისხლი და ხორცი)

იქნებ ქმარი ხარ ( ჩემი ნახევარი)

იქნებ შვილი ხარ ( ჩემი სიცოცხლის გაგრძელება)

იქნებ მოყვასი ხარ ( ერთგულებაშემოსილი)

იქნებ მტერი ხარ (ბალღამიანი გული)

არ ვიცი, ვინ ხარ!

მთავარია, რომ შენ შენ ხარ, მე კი შენით ვიქეცი მედ...

ვფიქრობ, ცხოვრებაც მხოლოდ ეს არის--- მე და შენ!!!!!

                                   ქეთევან ილურიძე