Sunday, March 25, 2018

ჩემი საქმე

  მასწავლებლობა რთულიაო, - ხშირად გამიგია. ამ სირთულეში იმდენი ინტერესი და სიყვარული დევს, რომ საოცარი ძალა გემატება... ცხოვრობ ხვალინდელი დღით, ახალი გეგმით, ახალი ინტერესით. იღლები, მაგრამ მეორე დილით გავიწყდება. უყურებ შენს მოსწავლეებს და ხვდები, მათზე ფიქრი, ზრუნვა ძალას გმატებს. მათი წარმატება სულს გიმაღლებს. მათ მომავალში საკუთარ გამარჯვებას ხედავ და საოცარ სიამაყეს გრძნობ... მოსწავლეები შენი ცხოვრების მიზნად ქცეულან. შენ და ისინი ერთად ცხოვრობთ, ერთ შენობაში - სკოლაში. ერთად ფიქრობთ და როცა ერთად არ ხართ, ამ ფიქრს უნებურად აგრძელებთ... 
  მასწავლებლობა რთულიაო...
  მასწავლებლობა სიყვარულია...
  მასწავლებლობა უცნაური დედაშვილობაა...
  მასწავლებლობა გზაა, რომელიც მარტომ კი არ უნდა გაიარო, არამედ შენს მოსწავლეებთან ერთად...
  ბედნიერი ხარ, თუ სწორი გზით მიდიხარ, ისინიც სწორი გზით მიგყავს. ამაზე მეტი რა უნდა გაუკეთო ქვეყანას...




ქეთევან ილურიძე
25.03.2018წელი

Wednesday, March 14, 2018

იასამანი

პატარ-პატარა ოცნებებად დაიბადა.
ლურჯი რტოები შემოხვია სამყაროს და ცის სიღრმიდან ჩამოსული ნამი თვალებზე იცხო. საკუთარმა სურნელმა თავბრუ დაახვია. ვარსკვლავებად აენთო. დარდს სიხარული არჩია, ჩრდილს-მზე, ქარს-სიო, წელიწადის სხვა დროებს - გაზაფხული...
ლურჯ კაბას სინათლის ფერი შეურია.
ტოტები ზეცისკენ აღაპყრო...
სიყვარულით გაიღიმა.
-ვინ ხარო?-ჰკითხა სხივმა, რომელიც მის ლურჯ რტოებზე ჩამოფრინდა,-არც ია ხარ და არც ყოჩივარდა... მაშ, ვინ ხარ?
-იასამანი! იასამანი! იასამანი! - გაცოცხლებული მუსიკალური ბგერებივით გაისმა ხმა...
ხმა და სურნელი იმ ლამაზი ყვავილისა, გუშინ პატარ-პატარა ოცნებებად რომ დაიბადა.
ქეთევან ილურიძე
13/III-2018 წელი